MOR ÇARŞAFLAR SONATI

İDRİS SEZGİN

1. Suya bastım, geçtim binlerce yıllık yeminlerden Tufanda boğulan acemiliğin karanlığıydı adım Dedim Nuh’a: Kalbin nehirlerini de al yanına Su sızan yerinde dirilt gövden ki töreni Bir kez olsun başkaldır kibrindeki müziğe Eller, gökyüzüne açılan bedenleridir seslerin Onlardır tanrıyı canlı kılan 2. Bir ağacın kovuğunda düş biliyor terlerim Kirli bir deniz gibi boğuluyorum içime Dedim Musa’ya: Asanı suya değil söze sapla Kervanlarla geçmiş taşınır, kulağa Zina dediğin aşkın zamanı tozlayan ruhu Yalnızca bir kez yakışır her tanrıya 3. En çok suya benzerim yenildiğimde Hafiften dağa dokunur ruhum Atalarımın pas tutan sesleri zehirler tenhalığımı Dedim İsa’ya: Mıh gibi çakan sırılsıklam zayıflığın Sırtında taşıdığın kambur kendine önceliğin Meryem’i al ve bir çocuk doğur Mecdelli tapusudur ezilen şöhretinin Git ve aşkın için yaşa çarmıhını … 21. Ali Rıza Ertan Şiir Ödülü sahibi “Mor Çarşaflar Sonatı” kadim anlatıların izinden giderek bin bir türlü hile ve zorbalıkla talan edilen saf insanın çığlığının şiirini yazıyor.