KÖMÜRDEN KARANLIK MI? AYDINLIK MI? YÜZLER

SİNAN ÖZÇAKMAK

“Umut, bütün karanlığa rağmen ışığı görebilmektir. ” Desmond Tutu Güçsüzlükle başa çıkamıyordum. Umudum eriyip gitmişti. Karanlıktaydım. Beklemek beni alt etmişti. Sürekli ailemi hayal ederek yaşıyordum. Hayaller bile artık misafirliğe gelmiyordu. Tam anlamıyla tükenmişlik, karamsarlık ve çaresizlik duygusuyla boğuluyordum. Kapı zilinin sesi ancak kulağıma ilişmişti. On saniye kadar yerimden kalkamadım. Doğruldum. Dizlerimde kalan son gücü kullanarak kapıya yöneldim. Kapıyı açtığımda küçük bir kız bana şöyle seslendi: “Baba!” Gözlerim ve düşüncelerimde var olan karanlığın tiyatro gösterisi, ikinci perdede gösteri yerini özlem ile beklediğim aydınlığa bıraktı. Sesin nasıl çıktığından çok kimden geldiği önemliydi. Sonsuz karanlıkta kızımın sesi bana bir ışık yaktı.