GÜN BATIMINDA SABAHI ARAMAK

ÖMER FARUK GÜLBAHÇE

Çoğu zaman ruhumuzu yanımıza almadan yola koyulduğumuz ve yanımızda olmayan şeyin farkına bile varmadığımız seyahatlere gideriz. Gideriz ama dönemeyiz bu seyrüseferlerden… Kayboluruz… Tatmin olmayız… Oysa okumak öyle değildir. Okumak ruhumuzla beraber yola çıkmaktır. Kelimeler, gözlerimizden beynimize, oradan da ruhumuza akarken, zâhir gerçeklikten bâtına doğru süzülürler içimizde. Dünya dönerken, biz de aslımıza dönmeye çalışırız. “Gün Batımında Sabahı Aramak” bir şiir kitabı değil… Bir hikâye ya da roman da… O sadece ve sadece, gerçekten yaşanmış anların, duygu ve düşüncelerin kitabı… O’nu en azından benim nazarımda değerli kılan tek şey de bu basitlik. Tıpkı Kâbe’yi yıkmaya gelen Ebrehe’nin “Anlamıyorum, her yeri mücevherler kaplı bir mabet inşa ettirmeme rağmen, insanlar neden hâlâ Kâbe’ye gidiyor, bu nasıl olur?” sorusuna karşı, Peygamber Efendimizin (SAV) dedesi Abdülmuttalip’in “Bilmiyorum…Tek bildiğim Kâbe’nin taştan inşa edildiği…” cevabındaki derin basitlik gibi…