GÜLLER ATEŞE DÜŞTÜ

ÜLKÜ DUYSAK

Mutluluk, çiçeklerin kendi dallarına yakınlığı kadar yakındı oysa. Ne zaman uzaklaştı benden, hiç bilemedim. Mutluluk, yüreğimde beslediğim duygu sağanaklarının güneşiydi. O güneş ne zaman doğdu, ne zaman battı, hiç bilemedim. Tek bildiğim, gittikçe büyüyen tertemiz sevdamın ışıklarıydı yüreğimdeki karanlığı aydınlatan. Yaşamımın her gününde hem de… Umursamak ya da boş vermek hayata… Her şeye rağmen gülümseyebilmek göz kırparak gözyaşlarına… Umuda yelken açıp da umutsuzluk rüzgârıyla darmadağın olmak sonra…