EZİYET ÇİÇEĞİ

TUĞÇE BALCI

Pürüzsüz geceye tünedi çatlamış kaygılı sesim Üzgünün bereketinde budaklanan dallarımda gül uzaklığı ötüştü Hışırdadı kollarım Duymadın Sen anarken kara bir tüy gibi ağzının içinde ölümü Ben seni değil Dilinde bulduğum o lacivert yazgının son sabahını öptüm