EFKAR

İBRAHİM MAVİ

Efkâr, mahzun ve gamlı bir düşünce ile anılır. Kimi zaman Nazım’ın dizelerinde hasret, kimi zaman Özdemir Asaf’ta insan özlemidir. Yeri geldiğinde geçmişe özlem, yeri geldiğinde geleceğe umuttur. Roman arasında saklanan bir gül yaprağı, sevgiliden kalan hatıradır. Tatlı bir uykusuzluk halidir. Gecede ya da gündüzde yaşamak değil, dünyada yaşamaktır. İnsanın tüm duygu ve düşüncelerine hâkim olması, kendini esir alabilmesidir Efkâr. İnsanın bir efkârı olacaksa eğer derin sözcükleri de olmalıdır. İşte tam da bu duygu ve düşüncelerin ürünüdür Efkâr…