DAYAN YÜREĞİM

İREM TOKLU

Amansız hastalığına derman arayan bir hasta gibiyim. Kurudu kalbim, çöle döndü. Düştüm, kalktım, acısıyla tatlısıyla öğrendim, ders aldım. Kendime çok kızdım, çok umutsuzlandım ama en sonunda başardım. Kendimi sevmeyi, kendimle barışmayı öğrendim. Çok dibe battım ama her defasında en dip kuyudan bile kendimi çıkarmayı başardım. Bir kalp ne kadar kırılabilirse o kadar kırıldım ve onu toparlamak hiç de kolay olmadı. Bir kalp acı çektiği kadar yorulur ve acılar dinmedikçe yorgunlukta dinmez. Zamanla bir buz dağına dönüşsem de içimdeki çocuğa asla zarar vermedim…. Gelin beraber büyüleyici bir yolculuğa çıkalım. Sonunun nereye gideceğini benim bile bilmediğim yorucu ama bir o kadar da güzel bir yolculuk. Siz hiç imkansızı sevdiniz mi?”