AY ÜLKE

SELAHADDİN UĞUR IŞIK

2009 senesinin Aralık ayında seni gördüm Ayşe’m. O ana kadar sana yalnızca bakmıştım. Belki sıradan bir haletiruhiyeyle, belki de amaçsız bir şekilde öylesine, sadece bakmıştım. Sana sadece bakmakla yetinmiştim o kadar, seninle ilgili ne bir adım gerisini ne de bir adım ilerisini düşünmüştüm. İçimde varlık ile yokluk birdi. En ufak bir his ve sezgi mevcut değildi. Kalp gözüm de o vakitler kapalıydı anlaşılan. Sevgili eşim, bir taneciğim, gözümün ve gönlümün nuru, canım karıcığım. Sonra bir gün seni gördüm. Aylardır bakıp durduğum ruhunun güzelliğini gördüm. Hem de nerede? Dünya imparatorluğunun başkenti İstanbul’un Çamlıca Tepesi’nde. İşte o vakit kalp gözüm açıldı. Bildim ve inandım ki sevincim de mutluluğum da acım da ıstırabım da huzurum da hüznüm de yalnızca sensin. Sen benim gülüm, gülnihalim, gülşenim, gülneşem ve gül yüzlümsün. Sen benim gül kokulu sevgilimsin.